Wat kan de gemeenschappelijke ruimte zijn tussen poëzie en bemiddeling?

Mediation is een deugdzame weg om een ​​oplossing te vinden in een conflictsituatie tussen partijen.

Hier hebben we de term Conflict en Oplossing.

Deze twee termen zijn gekoppeld aan een emotionele toestand van elke partij n in een situatie.

Gelukkig is niet iedere situatie conflicterend; de situatie waar wij het over hebben is dat wel.

Wat is conflict voor mij? Het is een staat van verwarring waaruit we niet kunnen ontsnappen. Vaak met een min of meer duidelijk trauma tot gevolg.

Ik illustreer dit met mijn gedicht:

"Een lichte veer

danst zijn vlucht naar de grond. 

Op zijn weg

 ontmoet de veer je strijdende blik

en trilt tegelijkertijd op Mijn heftige woorden

 Mijn woorden die

in jou

een diepe afgrond van wanorde

openen

 De veer grijpt  

 de naakte waarheid van mijn woorden en jou wil

om die te vergeten

“O lichte veer

Getuige van dit moment

waar is de vogel

die je droeg in de wind »

In dit gedicht wordt het conflict in scène gezet, het conflict tussen twee mensen, Jij en Ik. De situatie en het gevoel worden geschetst door de veer, een lichte getuige van een diepe schok tussen twee mensen. De deugd van poëzie is herformulering, het zoeken naar woorden, ritme en stilte zoals in muziek. Dankzij de woorden openen deze laatsten door hun klank, hun ritme en hun pauzes de deur naar wat gevoeld wordt. Reflectie is niet gevraagd. De dichter streeft naar het voorbij gaan van het intellect en om plaats te laten voor percepties en gevoelens, voor het gebruik van de zintuigen.

Bij bemiddeling zijn  het dezelfde instrumenten die geleidelijk leiden tot de uitkomst van het conflict ; er is  geen ruimte voor redeneren, voor het wetenschappelijke, maar voor het onredelijke, voor percepties.

Laten we nu ingaan op deze poëtische dynamiek die het proces van bemiddeling uitdrukt.

"Justitie is een oude vrouw

gerimpeld

Ze kijkt haar publiek rustig aan

Voor haar een groep jongeren

tussen twintig en vijfendertig jaar oud

Oud is ze, de vrouw, levendig

verschrompeld als een goudreinette, vol ervaring, vol leven

En ze vraagt ​​zich af

Waar komen ze vandaan ? wat doen ze ? hoe bedelen zij?

Ze wikt en weegt

Kwetsbaar! vernederd ! dakloos!  maar toch waardig en eerlijk!

Zonder onzin!

Een traan glijdt langs haar plooien

Haar ziel twijfelt tussen wet en waarheid

Vervolgens zegt ze Vooruit,  Spreek op !"

Het hele proces van mediatie zit in het luisteren, maar een luisteren dat breder is dan dat van het oor. Perceptie en mededogen zijn ingrediënten die We vinden in poëzie en die we vinden in bemiddeling.

Ik ben met poëzie begonnen uit pure noodzaak na de dood van mijn vader. Een trauma wat zich wilde uiten. De deur naar mijn kindertijd was plotseling gesloten en die ik wilde openen. Ik was 13 en ik had behoefte om aan mijn pijn vorm te geven. Destijds bestond het begrip trauma nog niet in de alledaagse taal en de noodzaak om hieraan een uitdrukking voor te vinden was niet vanzelfsprekend. Maar juist de magie, het verbinden van pijn en trauma door woorden creëerden mijn weg naar bemiddeling. De wet, gelijkwaardigheid bieden geen ruimte voor compassie. Hoe kan er vorm geven worden aan het onvoorstelbare, het onverwachte, het schokkende, het onverteerbare?  Logische en rationele denken  creëert deze ruimte niet. Net als deze veer die zijn weg vind in het onbewuste, is het de kunst om het onbewuste en wat verborgen is, bloot te leggen. En in poésie heb ik mijn weg  daarin gevonden.

Tot zover de context. Nu enkele analysepunten.

Het ritme van poëzie versus het ritme van bemiddeling. Iedereen begrijpt dat het ritme in de bemiddeling belangrijk is. Er is behoefte aan ruimte, aan de assimilatie van de woorden van de ander, de integratie van hun verschil. In poëzie zorgt het ritme van woorden, met of zonder pauzes, geplaatst door komma's of onderbrekingen in de zin, bij het lezen voor de accentuering van een emotie, net als bij bemiddeling. De emotionele dimensie kan zijn plaats innemen door woorden en door stiltes.

Woorden en herformulering. In de poëzie ontstaat door de zoektocht naar metaforen het beeld van emotie in de ruimte. Bij bemiddeling is het gebruik van metaforen een krachtig instrument om een ​​stapje terug te zetten en om afstand de scheppen. Elkeen wordt waarnemer van de gebeurtenis, het is een manier om te herformuleren.

Maar de meest onbreekbare schakel in beide is de ruimte die wordt gegeven aan emotie en gevoel. Wij hanteren bemiddeling niet als een thesis-antithese-conclusie, maar als een soms onlogische en irrationele vooruitgang die niettemin de ruimte schept voor ontbinding of op zijn minst acceptatie van het conflict dat reëel is en dat niet kan worden opgelost door zuiver te redeneren.

Veel schrijvers hebben mijn bemiddelingsruimte gevoed, meerdere dichters, maar niet alleen dat. ‘Negotiating the non-negotiable’ van Daniel Shapiro is een van de boeken over het begrijpen van wat een trauma is. ‘The Balance scorecard’ van Kaplan en Norton is een van de boeken die vorm geven aan samenwerking en evenwichtige werksituaties waar elkeen zijn verantwoording neemt. Vervolgens legt Mintzberg in zijn “structureren van organisaties” het beeld van de complexiteit van communicatie in het bedrijfsleven. Deze schrijvers hebben mij gevoerd naar een duidelijker algemeen inzicht in de blokken die belangrijk zijn in de bemiddeling. Dit zijn een paar schrijvers,  die   spraken over in hun tijd wat niet zichtbaar was en wat er toch was. Het niet-benoemde benoembaar maken is de basis van een goede mediator. Het herkennen en accepteren dat er een crisis is en waar de ‘de crisis’ uit bestaat en wat niet noodzakelijkerwijs als zodanig wordt ervaren door de medespelers in de mediatie, is een sterk beginpunt in het bemiddelingsproces.